بۇرۇنقى زاماندا، يېشىللىققا تولغان بىر گۈزەل بوستانلىقتا، «تەرخەمەك» ئىسىملىك بىر سېھىرلىك مېۋە ياشايتتى. ئۇنىڭ تېشى يېشىل ھەم سېرىق سىزىقلار بىلەن قاپلانغان بولۇپ، قۇياش نۇرىدا چاقناپ تۇراتتى. بۇ تەرخەمەك باشقا تەرخەمەكلەرگە ئوخشىمايتتى، چۈنكى ئۇنىڭ سېھىرلىك كۈچى بار ئىدى.
بىر كۈنى، بۇ بوستانلىققا زۇبەيدە ئىسىملىك كىچىك بىر قىزچاق كەلدى. زۇبەيدە كۆكتات يېيىشنى ئانچە ياقتۇرمايتتى. ئۇنىڭ ئاپىسى ھەر قېتىم تەخسىگە كۆكتات سالسا، ئۇ بېشىنى چايقاپ يېمەيتتى.
سېھىرلىك تەرخەمەك زۇبەيدەنىڭ بۇ ئەھۋالىنى كۆرۈپ، ئۇنىڭغا ياردەم قىلماقچى بولدى. كۈن پېتىپ، ھەممە جاي جىمجىت بولغاندا، تەرخەمەك ئاستا-ئاستا نۇر چاچتى. ئۇنىڭ نۇرى بوستانلىقتىكى بارلىق كۆكتاتلارغا تېگىشى بىلەن، ھەممىسى جانلىنىپ، ناخشا ئېيتىپ ئۇسسۇل ئويناشقا باشلىدى.
قىپقىزىل پەمىدۇرلار چۆرگىلەپ ئۇسسۇل ئوينىسا، يېشىل تۇرۇپ سەۋزە بىلەن بىللە قوشاق ئېيتىشتى. كىچىككىنە كۆك پۇرچاقلار بولسا، بىر-بىرىگە تېگىشىپ كۈلكىلىك ئاۋازلارنى چىقىرىپ، زۇبەيدەنى كۈلدۈردى.
زۇبەيدە بۇ مەنزىرىنى كۆرۈپ ھەيران قالدى ۋە كۆكتاتلارنىڭ بۇنداق قىزىقارلىق ئىكەنلىكىنى تۇنجى قېتىم ھېس قىلدى. ئۇ ئۇلارنىڭ يېنىغا بېرىپ، ئۇلار بىلەن بىللە ئوينىدى.
ئەتىسى ئەتىگەندە، زۇبەيدە ئاپىسى تەييارلاپ بەرگەن تاماقتىكى كۆكتاتلارنى كۆرۈپ، خۇشال بولۇپ كەتتى. ئۇ تۈنۈگۈن كەچتىكى سېھىرلىك كۆرۈنۈشنى ئەسلەپ، تەخسىسىدىكى بارلىق كۆكتاتلارنى ئىشتھا بىلەن يەپ بولدى.
شۇ كۈندىن باشلاپ، زۇبەيدە كۆكتات يېيىشنى ياخشى كۆرىدىغان بولۇپ قالدى. چۈنكى ئۇ ھەر بىر كۆكتاتنىڭ ئىچىدە سېھىرلىك بىر دۇنيا بارلىقىنى، ئۇلارنى يېگەندە تېنىگە كۈچ-قۇۋۋەت بېرىدىغانلىقىنى چۈشەنگەن ئىدى. سېھىرلىك تەرخەمەكمۇ زۇبەيدەنىڭ بۇ ئۆزگىرىشىدىن ناھايىتى خۇشال بولدى.
